Στην μαμά μου!!!

 Η πρώτη ανάμνηση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τότε που ήσουν τόσο νέα και τόσο όμορφη, ήταν το υπέροχο χαμόγελο και τα καταγάλανα μάτια σου.

Ένα χαμόγελο γεμάτο αγάπη, κατανόηση, ειλικρίνεια, που θα με συντροφεύει για πάντα. Και δυο μάτια τόσο ευαίσθητα. Με το παραμικρό τα μάτια σου γέμιζαν δάκρυα. Είτε γιατί άκουγες για ένα παιδί που δεν είχε να φάει, ή και γιατί πέθανε μια μακρινή γιαγιά και ας ήταν εκατό χρονών.
Οι αναμνήσεις πολλές και έντονες. Μία μάνα ικανή για τα πάντα.

Δίπλα μου σε όλα. Κοντά σε κάθε χαρούμενη και λυπημένη στιγμή μου. Αποφασισμένη να μην αφήσεις κανέναν και τίποτε να με πειράξει, να με κάνει να πονέσω, εμένα το μωράκι σου.

Από τα χρόνια του δημοτικού, σε φέρνω στην μνήμη μου να κάθεσαι μαζί με μένα και τους συμμαθητές μου, να μας κερνάς σπιτικά κουλουράκια από τα χεράκια σου και πορτοκαλάδα από στυμμένα πορτοκάλια, και να παίζεις μαζί μας.

Και στη συνέχεια, όταν άρχισαν τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, να μας μαζεύεις όλες τις ερωτοχτυπημένες και να μας λες το φλυτζάνι του καφέ, όχι γιατί το γνώριζες το άθλημα, αλλά λίγο για να μας ψαρέψεις και πιο πολύ για να μας συμβουλεύσεις.

Μιλούσαμε άνετα μαζί σου και οι κολλητές μου σε λάτρευαν. Είχες μία σοφία και μία καλοσύνη που πάντα μας βοηθούσε και μας χαλάρωνε.

Και στην ενήλικη ζωή μου ήσουν παρούσα. Με τρόπο περίεργο για μένα, με ηρεμούσες και μου έδινες αισιοδοξία. Η αγαπημένη σου ατάκα ήταν: "Αγάπη και ομόνοια". Αυτό ευχόσουν για μένα αλλά και για όλους.

Δεν σε θυμάμαι να λογοφέρεις ή και να μαλώνεις με τον μπαμπά. Σίγουρα σαν όλα τα ζευγάρια θα είχατε τις διαφορές σας, αλλά ποτέ δεν το πέρασες σε μένα. Και είναι κάτι για το οποίο σε υπερευχαριστώ.

Πάντα σε θυμάμαι στα οικογενειακά τραπέζια, να μας σερβίρεις τα καλύτερα και στο δικό σου πιάτο πάντα έβαζες λίγο και μας έλεγες: «Όταν τρώτε εσείς, εγώ χορταίνω, γιατί η χαρά μου είναι μεγάλη», Τότε γελούσα και ίσως και να θύμωνα, αλλά τώρα πιστεύω ότι πραγματικά χαιρόσουν όταν μαζευόμασταν και το εννοούσες.

Όταν είχα φτιάξει την δική μου οικογένεια και ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος με υποχρεώσεις και ασχολίες, δεν παραπονιόσουν που δεν ερχόμουν να σε δω. Απλώς με ένα δικό σου μαγικό τρόπο μας έφερνες κοντά σου.

Ετοίμαζες εκείνες τις φοβερές πίτες, τους λουκουμάδες με ζάχαρη και κανέλα και τα φανταστικά ντολμαδάκια από αμπελόφυλλα, και μας ανακοίνωνες ότι τα έφτιαξες για τα παιδιά και εμείς τρέχαμε να τα πάρουμε και με την ευκαιρία να σε επισκεφτούμε.

Ασχολιόσουνα με τα πάντα. Μαγειρική, ράψιμο, πλέξιμο, κηπουρική. Ακόμα φέρνω στο μυαλό μου εμένα να σου φέρνω ρούχα για διόρθωμα ( εγώ δυστυχώς με την ραπτική δεν το έχω) και τα παιδιά μου να λένε: "Μαμά άστο θα το φτιάξει η γιαγιά."

Σίγουρα πολλές φορές σε στενοχώρησα και σε έκανα να κλάψεις. Πίστεψέ με δεν το ήθελα. Απλά ήσουν ο πιο δικός μου άνθρωπος και σε σένα ξεσπούσα όταν ήμουν στενοχωρημένη και είχα προβλήματα. Γνώριζα ότι όσο και αν μαλώναμε, εσύ πάντα θα με συγχωρούσες και θα στεκόσουν δίπλα μου.

Ήσουν απλή γυναίκα. Χωρίς σπουδές και πτυχία. Αλλά για μένα ήσουν, είσαι και θα είσαι η πιο ικανή, η πιο σωστή, η πιο υπέροχη, η Μαμά μου.

Και τώρα που δεν βρίσκεσαι πια μαζί μου νοιώθω πολύ έντονα την έλλειψη σου. Κάποιες νύχτες σε βλέπω στο όνειρό μου και χαίρομαι. Και κάποιες στιγμές αισθάνομαι την επιθυμία να σε πάρω τηλέφωνο να σου πω τα νέα μου. Γνωρίζω ότι δεν είσαι εκεί, αλλά για μένα πάντα θα υπάρχεις στο μυαλό μου, στη σκέψη μου, στη ψυχή μου.