Σχέσεις ζωής!!!

Τα κουβαλάς εννιά μήνες στην κοιλιά σου.

Γίνονται κομμάτι του εαυτού σου και δένεσαι μαζί τους για πάντα. Μια σχέση διαρκείας που κανένας και τίποτα δεν μπορεί να μεταβάλλει.

Και τα χρόνια κυλούν. Τα βλέπεις μέρα με τη μέρα να μεγαλώνουν, να αλλάζουν, να μεταμορφώνονται. Τα παρακολουθείς και γνωρίζεις τα πάντα για αυτά. Τις ανησυχίες τους, τις σκέψεις τους, τα όνειρά τους, τα πιστεύω τους.

Και κάποια στιγμή απογαλακτίζονται. Αναζητούν νέες γνωριμίες, καινούργιους ανθρώπους δίπλα τους, ίσως διαφορετικές ιδέες.

Παρατηρείς τη ζωή τους, χαίρεσαι με τις χαρές τους, υποφέρεις με τις λύπες τους. Είσαι πάντα βράχος δίπλα τους σε ότι σε χρειασθούν. Γνωρίζουν ότι πάντα μπορούν να βασίζονται επάνω σου, ότι ποτέ δεν θα τα εγκαταλείψεις,  ότι θα είσαι, για όσο ζεις,  ο φύλακας άγγελός τους.

Κρατάς μία διακριτική στάση. Προσπαθείς να μην επεμβαίνεις στην προσωπική τους ζωή, αλλά δεν παύεις να ενδιαφέρεσαι και να νοιάζεσαι για τα πάντα που τα περιβάλουν και τα ενδιαφέρουν.

Είναι δυνατόν αυτή η σχέση να σβήσει? Να αλλάξει? Θυμάσαι τη δική σου εμπειρία με τους δικούς σου γονείς. Πάντα κοντά σου και πάντα δίπλα σου. Ανησυχούσαν ακόμα και όταν έλειπες ταξίδι, και περίμεναν ένα τηλεφώνημα ότι γύρισες καλά.

Αντιλαμβάνεσαι ότι το ίδιο κάνεις στα παιδιά σου και αισθάνεσαι λίγο ένοχη. Μήπως η αγάπη σου έφθασε στο σημείο να τα καταπιέζει? Ήρθε ίσως η ώρα να κρατήσεις μεγαλύτερες αποστάσεις?

Πολλές φορές προσπαθείς να το επιβάλεις στον εαυτό σου και περιμένεις από αυτά το πρώτο βήμα. Δυστυχώς όμως δεν κρατάει για πολύ αυτή η στάση. Γρήγορα ξανακυλάς και βρίσκεσαι με το τηλέφωνο στο χέρι να ρωτάς πως είναι, που βρίσκονται, πως περνούν, αν γενικώς χρειάζονται κάτι, αν μπορείς να τους προσφέρεις κάτι.

Δεν μπορείς να καταλάβεις τους γονείς ( αυτούς που θεωρούνται Ευρωπαίοι) που όταν τα παιδιά τους ενηλικιώνονται, παύουν να ασχολούνται μαζί τους και απλώς τα αφήνουν να ακολουθήσουν το δρόμο τους.

Για σένα κάτι τέτοιο ποτέ δεν ίσχυε, και μάλλον ποτέ δεν θα ισχύσει. Δεν γνωρίζεις αν είναι καλύτερο ή χειρότερο αλλά σίγουρα δεν σε αντιπροσωπεύει και δεν σε εκφράζει.

Σίγουρα θα ήθελες να ζητήσεις συγνώμη που ίσως άθελά σου, από την υπερβολική σου αγάπη κάποιες φορές μπορεί να τα πίεσες λίγο περισσότερο.

Αλλά πιστεύεις ότι πάντα τα άφηνες να αναπνεύσουν ελεύθερα χωρίς υποστήριξη.