Πάνω από όλα η ευτυχία των παιδιών!!!

Και έπειτα μιλάμε για χρόνια ανέμελα και ξένοιαστα. Από την στιγμή που ανοίγουν τα ματάκια τους, στεκόμαστε πάνω από το κεφάλι τους και αρχίζουμε να τους μαθαίνουμε πράγματα.

Εντάξει έτσι μεγαλώνουν και αναπτύσσονται οι αισθήσεις και το μυαλό τους. Αλλά…. Να στέκεσαι τώρα πάνω από το κεφαλάκι του μωρού των έξι μηνών και να προσπαθείς με το έτσι θέλω να του μάθεις να ακούει το μέτρημα των δακτύλων σου: 1,2,3, κλπ. κλπ....

Και ύστερα να του γεμίζεις το μυαλό με τα χρώματα: κόκκινο, πράσινο, κίτρινο, μπλε....

Και αυτό να σε κοιτάει με τα τεράστια μάτια του γεμάτα απορία και ερωτηματικά. Και αν σταματούσε εδώ έχει καλώς. 
Αλλά όχι, μόλις λίγο σταθεί στα πόδια του και μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί τρέχουμε σε άλλες δραστηριότητες. Πέρα από τα μαθήματα του σχολείου που είναι, κατά την άποψή μου πάντα, μία τεράστια δοκιμασία και ένα μεγάλο βασανιστήριο, αρχίζουμε και τις εξωσχολικές απασχολήσεις και ενδιαφέροντα.

Το δικό μου το παιδί πρέπει να μάθει πολλές ξένες γλώσσες, γιατί θα τις χρειαστεί στην επαγγελματική του αποκατάσταση.

Φυσικά μουσική, σίγουρα να παίζει και κάποιο όργανο. 

Εννοείται γυμναστήριο, δεν το συζητώ.

Θα με ενδιέφερε να πήγαινε και κολύμπι σε συνδυασμό με λίγη ιστιοπλοΐα.

Οπωσδήποτε για να έχει και επαφή με την φύση, καλό θα ήταν να το στείλω να μάθει ιππασία.

Και…, και…, και….   Αν αρχίζεις να τα απαριθμείς τελειωμό δεν έχουν. Ξεκινά λοιπόν το τρέξιμο και η εξόντωση. Χρόνος για παιχνίδι μηδέν. Και τα χρόνια κυλούν, τρέχουν. Ήρθε η εποχή να δώσει πανελλήνιες για μια καλή θέση στο πανεπιστήμιο. Φυσικά και κάνει φροντιστήριο από την πρώτη Λυκείου (στην καλύτερη των περιπτώσεων).

Μα γιατί έχει άγχος? Δεν μελέτησε σωστά? Αχ Θεέ μου βοήθησέ το να περάσει στη Σχολή που θέλει, και αν είναι δυνατόν στην πόλη μας. Που να τρέχει τώρα και να ξενιτεύεται.

Δεν έχουμε ίσως συνειδητοποιήσει ότι έτσι δίνουμε πολλά εφόδια στο δικό μας παιδί, (πολλά από τα οποία ίσως δεν το ενδιαφέρουν, αλλά είναι δικά μας απωθημένα), αλλά του στερούμε την ξένοιαστη παιδική ηλικία.

Θα μου πείτε πως η ζωή είναι σκληρή και πρέπει να παλέψει για πολλά για να βελτιώσει την καθημερινότητά του αλλά μήπως θα ήταν καλύτερο να αλλάζαμε το σύστημα της Παιδείας στη χώρα μας?

Μετά από τόσα χρόνια δεν έχουμε μάθει ότι τα παιδιά απλώς εξαντλούνται? Ίσως χρειαζόμαστε μια διαφορετική προσέγγιση στη μελέτη των μαθητών. 

Ίσως μπορούμε να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ευτυχισμένα παιδιά.