Οι παλιοί συμμαθητές!

Και κάποια στιγμή αισθάνεσαι την επιθυμία να ανατρέξεις πίσω. Να κάνεις μία αναδρομή, να θυμηθείς τα παλιά. Και το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό, είναι εκείνο το ξεχασμένο άλμπουμ με φωτογραφίες από το σχολείο.

Μετά από αρκετό ψάξιμο (δεν θυμόσουν που ακριβώς το είχες καταχωνιάσει) βρίσκεται επιτέλους στα χέρια σου.

Σε κυριεύει μια νοσταλγία και μια μελαγχολία συγχρόνως, καθώς αναρωτιέσαι τι θα αντικρύσεις και τι θα βρεις.

Με τρεμάμενα χέρια ανοίγεις την πρώτη σελίδα. Παθαίνεις ένα σοκ, δεν μπορείς να το αρνηθείς. Φωτογραφίες εμφανίζονται μπροστά σου από τις πρώτες στιγμές της κοινωνικοποίησής σου σαν άτομο, σαν προσωπικότητα.

Πρώτη Δημοτικού. Παιδιά στοιβαγμένα στη σειρά με μπλε ποδιές (έχεις και κάποια ηλικία, μη προσπαθείς να το κρύψεις) και κάπου στη μέση η δασκάλα, η αγαπημένη σου, η κυρία Καίτη. Την κοιτάς παραξενευμένος, καθώς στα παιδικά σου ματάκια έμοιαζε τόσο… γριά, και τώρα υπολογίζεις να είναι, δεν είναι γύρω στα τριάντα οκτώ με σαράντα.

Ψάχνεις τον εαυτό σου, παρατηρώντας με τη σειρά όλα τα παιδιά. Ναι τον βρήκες. Πω πω τι μικρούλης που ήσουν. Τα μάτια σου ήταν πελώρια και είχες μια έκφραση χαράς καθώς είχες στηθεί για την φωτογραφία. Και δίπλα σου είναι ο κολλητός σου, που μαζί παίζατε, διαβάζατε, κάνατε σκανδαλιές, ο… 

Μα αλήθεια πως λέγεται? Θυμάσαι που κάνατε τόσο παρέα και τι, τώρα δεν θυμάσαι ούτε το όνομά του? Και αρχίζεις και ψάχνεις και συγχρόνως ψάχνεσαι. 

Και σιγά σιγά η μνήμη σου επανέρχεται και πλέον αναγνωρίζεις πολλά πρόσωπα από αυτή την κιτρινισμένη φωτογραφία. Όχι όλα, αλλά αρκετά. Γυρίζεις από την πίσω πλευρά και βλέπεις την ημερομηνία, το όνομα της δασκάλας, την τάξη, το σχολικό έτος. Πουθενά τα ονόματα των συμμαθητών σου. Τους γνώριζες όλους τόσο καλά. Δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα τους ξεχνούσες.

Και συνεχίζεις την αναζήτηση σε όλο το Δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο. Στιγμές χαράς, εκδρομές, δραστηριότητες, κοπάνες (ναι έχεις και φωτογραφίες από κοπάνες, δεν μπορείς να το αρνηθείς), γυμναστικές επιδείξεις, παρελάσεις, χοροί.

Και αναρωτιέσαι πως χαθήκατε με όλα αυτά τα παιδιά, που ήταν οι φίλοι σου, οι κολλητοί σου. Θυμάσαι ότι συζητούσατε σχεδόν τα πάντα, ονειρευόσασταν μαζί, σχεδιάζατε το μέλλον σας. Είχατε μια αθωότητα και μια αγνότητα τότε. Φανταζόσασταν ότι εσείς θα μπορούσατε να αλλάξετε τον κόσμο, όλοι μαζί, σαν μια γροθιά.

Και τώρα έχετε χαθεί. Αφήσατε τον αδυσώπητο χρόνο να σας χωρίσει.

Και τότε σε κυριεύει μια υπέροχη ιδέα. Μα πως δεν το είχες σκεφτεί νωρίτερα. Τώρα στον καιρό της ψηφιακής ενημέρωσης, που όλοι λίγο ή πολύ έχουν πρόσβαση σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο, μία ανάρτηση σε μία σελίδα που παρακολουθούν πολλοί γιατί έχει ενδιαφέρον περιεχόμενο, μπορεί να φέρει την ανατροπή, και να ενώσει παλιούς συμμαθητές, παλιούς φίλους.

Αξίζει να το προσπαθήσεις. Μπορεί αυτό που θα βρεις να μην είναι αυτό που φανταζόσουν, αλλά μία δοκιμή αξίζει.