Στον παλιό σινεμά!

Παιδιά της δεκαετίας του 60 και 70, που ακόμα δεν είχαν την πολυτέλεια της τηλεόρασης λάτρευαν τον κινηματογράφο. Εκεί ταξίδευαν νοερά σε άλλους κόσμους, σε άλλες χώρες, σε διαφορετικές καταστάσεις.

Γίνονταν ένα με τους πρωταγωνιστές. Συμμετείχαν στους καημούς τους, έκλαιγαν με τα βάσανά τους και γελούσαν με τις χαρές τους.

Και όχι μόνο τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι, νέοι και γέροι που γέμιζαν ασφυκτικά τις αίθουσες. Παρακολουθούσαν με αγωνία τις ταινίες που προβάλλονταν στον κινηματογράφο της γειτονιάς και έτρεχαν κάθε Κυριακή που όλοι είχαν αργία από σχολεία και δουλειές για να τις δουν όλες.

Αν η ταινία ήταν καλή γινόταν το αδιαχώρητο. Ουρές μεγάλες έξω από τα ταμεία για να κόψουν το πολυπόθητο εισιτήριο.

Και μετά όλη η αίθουσα ήταν ένα μεγάλο πανηγύρι. Οι περισσότεροι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Ήταν γείτονες, συγγενείς, γνωστοί. Αντάλλασσαν απόψεις για την ταινία  και στα διαλείμματα συζητούσαν έντονα και περνούσαν καλά.

Ανάμεσά τους οι μικροπωλητές με τα γεμάτα εμπορεύματα κασελάκια για να βγάζουν τα προς το ζην διαλαλούσαν τις πραμάτειες τους: «Σπόρια, γκαζόζες, πορτοκαλάδες, φρέσκα ροξ»

Και όλοι να τρέχουν να ψωνίσουν γρήγορα πριν σβήσουν τα φώτα και μεταφερθούν στον μαγικό κόσμο της μεγάλης οθόνης.

Τα σπόρια, άσπρα αλλά και μαύρα, (με μπόλικο αλάτι),  είχαν πάντα την τιμητική τους. Σε όλη την διάρκεια της παράστασης ακούγονταν ο θόρυβος από το σπάσιμο και φάγωμα των νόστιμων σπόρων.

Συνήθως παίζονταν δύο έργα συγχρόνως. Ένα ελληνικό (δράμα ή κωμωδία) και ένα ξένο. Άλλες φορές τούρκικο

αλλά και κάποιες άλλες ιταλικό με προτίμηση στον Αλ Μπάνο και την Ρομίνα Πάουερ, αγαπημένο ζευγάρι στον κινηματογράφο αλλά και στην ζωή.

Κάτι σαν τους δικούς μας Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ.

Μεγάλο σουξέ είχαν εκείνη την εποχή και οι ταινίες, δακρύβρεχτες πάντα, με τον Νίκο Ξανθόπουλο, το παιδί του λαού και συμπρωταγωνίστριες την Άντζελα Ζήλεια, την Κατερίνα Βασιλάκου ή την Μάρθα Βούρτση.

Όταν βέβαια ήρθε η τηλεόραση όλοι σιγά σιγά αποτραβήχθηκαν και χώθηκαν μέσα στα σπίτια τους, μαγεμένοι από το μαγικό κουτί που βρισκόταν στο σαλόνι τους και τους άνοιγε κόσμους καινούργιους και μαγικούς!!!

Πάρα πολύ αργότερα, αφού ήδη είχαν εθισθεί σε γεγονότα και καταστάσεις,  συνειδητοποίησαν ότι όλα ήταν μία μεγάλη και καλοστημένη απάτη και δειλά δειλά άρχισαν να αναζητούν νέους τρόπους ενημέρωσης και διασκέδασης.

Άλλοι τα κατάφεραν και ορισμένοι ακόμα προσπαθούν…